کاوش موضوع تشنج

تشنج (به انگلیسی: Convulsion) نشانه بروز یک فعالیت نورونی همزمان، غیرطبیعی و شدید در مغز است که می‌تواند به صورت تغییر در وضعیت روانی، سطح هوشیاری، حرکات تونیک و کلونیک بروز یابد. این عارضه معمولاً با حمله صرع اشتباه گرفته می‌شود که به بروز ناگهانی نشانه‌ها یا علائم تشنجی در افراد مبتلا به صرع اشاره دارد. تشنج علل غیر صرعی دیگری نیز مانند هیپوگلیسمی، تب و تشنج، افت فشار خون، میگرن و ضربه مغزی دارد. معمولاً بیمار قبل از حالت تشنج علائمی را احساس می‌کند که احتمال تشنج قریب‌الوقوع را می‌دهد. در مواردی بدن بیمار منقبض می‌شود. در صورتی که فرد دچار حمله شد بیمار را به پهلو بخوابانید تا راه تنفس او باز شود و دچار خفگی نشود. برخلاف تصور رایج نیازی به بیرون آوردن زبان از دهان نیست، چرا که فردی که دچار تشنج شده‌است زبانش را نخواهد خورد! و فقط در صورتی‌که دهان فرد دچار تشنج باز است بهتر است جهت جلوگیری از گاز زدن زبان یک تکه دستمال بین دندان‌ها قرار دهید. اما بایستی احتیاط کنید که مبادا انگشتان شما لای دندان‌های بیمار گیر کند. نگه داشتن دست و پای بیمار نیز ابداً توصیه نمی‌شود زیرا حرکات شدید و انقباضی ممکن است موجب دررفتگی یا شکستگی دست و پای او شود. اما اگر حمله تشنج در مجاورت آتش یا لبه پله‌ها رخ داده برای جلوگیری از افتادن بیمار در محل خطر، وی را با احتیاط از محل خطرناک دور کنید. در صورتی که بیمار در حالت بیهوشی قرار دارد به اجبار به او دارو ندهید، زیرا خطر آسپیراسیون و مرگ وجود دارد. معمولاً حالت بیهوشی فرد بین ۲ تا ۳ دقیقه طول می‌کشد. در مواقعی رنگ پریدگی، کبودی و… امکان دارد که در اغلب موارد، جای نگرانی نیست. پس از بازگشت کامل هشیاری، به وی نوشیدنی شیرین بدهید اما راجع به جزئیات حمله تشنج، به بیمار توضیح ندهید. درمان دارویی:میدازولام، فنوباربیتال، فنو تویین، دیازپام... بیشتر در ویکی پدیا